Η μεγάλη αξία της παιδείας.

1.«Α ρ ι σ τ ο τ έ λ η ς έφη την παιδείαν ευτυχούσι μεν κόσμον είναι,πταίσασι δε καταφυγήν ελευθέριον».
(Ο Αριστοτέλης είπε ότι η παιδεία είναι στολίδι για όσους ευτυχούν και καταφυγή για όσους έσφαλαν,ταιριαστή σε ελεύθερο άνθρωπο).

2.«Δ η μ ο σ θ έ ν η ς ο ρήτωρ έφη την μεν ρίζαν της παιδείας είναι πικράν,τους δε καρπούς γλυκείς».
(Ο Δημοσθένης ο ρήτορας είπε ότι η μεν ρίζα της παιδείας είναι πικρή,αλλά οι καρποί της γλυκείς).

3.«Π λ ά τ ω ν είπε την παιδείαν τοις ανθρώποις δεύτερον ήλιον είναι».
(Ο Πλάτων είπε ότι η παιδεία είναι για τους ανθρώπους δεύτερος ήλιος).





(Πηγή:Από το κεφάλαιο «Περί αγωγής και παιδείας» του «Ανθολογίου» του Ιωάννου Στοβαίου).

Γιατί πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αλλαγές της τύχης με μετριοπάθεια.

1.Τραγικόν επεισόδιον(Tr.adesp.547 N.):
«…καν γαρ πέση τις εξ ελάττονος μέτρου,ευπερικάλυπτον έσχε την δυσπραξίαν.όγκου δε μεγάλου πτώμα γίγνεται μέγα…».

(Γιατί,αν πέσει κάποιος από χαμηλότερο ύψος,η δυστυχία που τον βρίσκει είναι πιο υποφερτή,ενώ η πτώση μεγάλου όγκου είναι σημαντική)

2.Ισοκράτους προς Δημόνικον(41,11a):
«Νόμιζε μηδέν είναι των ανθρωπίνων βέβαιον∙ούτω γαρ ούτ’ευτυχών έση περιχαρής ούτε δυστυχών περίλυπος».

(Να μη θεωρείς τίποτα από τα ανθρώπινα βέβαιο∙διότι έτσι ούτε,όταν ευτυχείς,θα είσαι πολύ χαρούμενος ούτε,όταν δυστυχείς,θα είσαι πολύ λυπημένος).




(Πηγή:Από το κεφάλαιο «Ότι αβέβαιος η των ανθρώπων ευπραξία μεταπιπτούσης ραδίως της τύχης» του «Ανθολογίου» του Ιωάννου Στοβαίου).

Η αυτογνωσία ως προαπαιτούμενο της γνωριμίας μας με τον κόσμο.

Στο ακόλουθο σημείο του πλατωνικού διαλόγου ο Σωκράτης αναγορεύει την αυτογνωσία απαραίτητη προϋπόθεση εξέτασης και,συνεπώς,κατανόησης του εξωτερικού κόσμου:

ΣΩ.«…ου δύναμαι πω κατά το Δελφικόν γράμμα γνώναι εμαυτόν•γελοίον δη μοι φαίνεται τούτο έτι αγνοούντα τα αλλότρια σκοπείν…».

(…δεν μπορώ ακόμα,σύμφωνα με το Δελφικό επίγραμμα,να γνωρίσω τον εαυτό μου•και μού φαίνεται γελοίο,ενώ δεν ξέρω ούτε αυτό,να εξετάζω ξένα πράγματα…).


(Πηγή:«Φαίδρος» του Πλάτωνος).

Γιατί πρέπει να προσέχουμε τις συναναστροφές μας,κατά τον Επίκτητο.

«…και γαρ άνθρακα απεσβεσμένον αν θη παρά τον καιόμενον,ή αυτός εκείνον αποσβέσει ή εκείνος τούτον εκκαύσει.τηλικούτου ουν του κινδύνου όντος ευλαβώς δει τοις ιδιώταις συγκαθίεσθαι εις τας τοιαύτας συμπεριφοράς μεμνημένους,ότι αμήχανον τον συνανατριβόμενον τω ησβολωμένω μη και αυτόν απολαύσαι της ασβόλης…».

(Γιατί,αν βάλεις ένα σβησμένο κάρβουνο δίπλα σε κάποιο που καίγεται,ή το πρώτο θα σβήσει το δεύτερο ή το δεύτερο θα κατακάψει το πρώτο.Αφού,λοιπόν,ο κίνδυνος είναι τόσο μεγάλος,πρέπει με προσοχή να συνάπτουμε τέτοιες σχέσεις με τους απαίδευτους,έχοντας κατά νου ότι είναι αδύνατο αυτός που τρίβεται πάνω στον μαυρισμένο από καπνιά,να μην πάρει κι ο ίδιος την καπνιά…».





(Πηγή:Από την «Διατριβή Γ’» του Επικτήτου).

Ένας ορισμός του γάμου από την Κοζάνη.

Ρώτησαν έναν παλιό Κοζανίτη «Τί εστί παντρειά;».Κι εκείνος θυμόσοφα απάντησε:
«Παντρά ιστί:...Ένα τρανό σακκί γιουμάτου μι χέλια κι ουχιές.Ανοίγς του σακκί,ρουκώντς του χέρ' σ' μέσα κι ότ' γραπατσώεις.Άμα γραπατσώεις κανά χέλ',σώθκις.Μ'αν αδράξ' καμιάν ουχιά,δε σι γλυτών' καγκάνας».


(Πηγή:«Αποκριάτικα Κοζάνης,παλιά και σημερινά» του Κωνσταντίνου Σιαμπανόπουλου).