Η θέση μας είναι μέσα στην κοινωνία και όχι στο περιθώριο,κατά τον Πλούταρχο.

Στα αποσπάσματα που ακολουθούν,όπως και στο υπόλοιπο τμήμα του συγκεκριμένου έργου του,ο Πλούταρχος βάλλει κατά του Επικουρείου αποφθέγματος «λάθε βιώσας»(δηλ. «ζήσε απαρατήρητος») και εξηγεί,γιατί πρέπει ο άνθρωπος να ζει μέσα στην κοινωνία και να μην επιλέγει την αυτοαπομόνωση και την φυγή:

1.«Αρ’ αισχρόν εστι το ζην,ίν’ αγνοώμεθα πάντες;εγώ δ’ αν είποιμι•«μηδέ κακώς βιώσας λάθε,αλλά γνώσθητι σωφρονίσθητι μετανόησον…».

(Άραγε είναι ξεδιάντροπη πράξη η ζωή,ώστε να περνούμε όλοι απαρατήρητοι;Εγώ προσωπικά θα έλεγα:«Να μην περνάς απαρατήρητος ούτε όταν ζεις άσχημη ζωή,αλλά ας γίνει γνωστή,ας σωφρονιστείς,ας μετανοήσεις...).

2.«Ως γαρ οίμαι το φως ου μόνον φανερούς αλλά και χρησίμους καθίστησιν ημάς αλλήλοις,ούτως η γνώσις ου μόνον δόξαν αλλά και πράξιν ταις αρεταίς δίδωσιν.Επαμεινώνδας γουν εις τεσσαρακοστόν έτος αγνοηθείς ουδέν ώνησε Θηβαίους•ύστερον δε πιστευθείς και άρξας την μεν πόλιν απολλυμένην έσωσε,την δ’ Ελλάδα δουλεύουσαν ηλευθέρωσε,καθάπερ εν φωτί τη δόξη την αρετήν ενεργόν επί καιρού παρασχόμενος.
«λάμπει γαρ εν χρείαισιν ώσπερ ευγενής
χαλκός,χρόνω δ’ αργήσαν ήμυσεν»
ου μόνον «στέγος» ως φησί Σοφοκλής,αλλά και ήθος ανδρός,οίον ευρώτα και γήρας εν απραξία δι’ αγνοίας εφελκόμενον.ησυχία δε κωφή και βίος εδραίος επί σχολής αποκείμενος ου μόνον σώματα αλλά και ψυχάς μαραίνει•και καθάπερ τα λανθάνοντα των υδάτων τω περισκιάζεσθαι και καθήσθαι μη απορρέοντα σήπεται,ούτω των ακινήτων βίων,ως έοικεν,αν τι χρήσιμον έχωσι,[μη απορρεόντων μηδέ πινομένων] φθείρονται και απογηράσκουσιν αι σύμφυτοι δυνάμεις».

(Κατά την άποψή μου,όπως το φως δεν μας κάνει μόνο να φαινόμαστε,αλλά και να είμαστε χρήσιμοι ο ένας για τον άλλο,έτσι και η έξοδος από την αφάνεια δίνει στις αρετές την δυνατότητα όχι μόνο να δοξαστούν,αλλά και να εφαρμοσθούν στην πράξη.Ο Επαμεινώνδας,που έμεινε ανώνυμος μέχρι τα σαράντα του χρόνια,δεν ωφέλησε σε τίποτε τους Θηβαίους.Ύστερα όμως,που τον εμπιστεύτηκαν και του ανέθεσαν αξιώματα,έσωσε την πόλη από την καταστροφή και ελευθέρωσε την υπόδουλη Ελλάδα,δείχνοντας μέσα στο φως της δόξας την αρετή του εν δράσει στην κατάλληλη στιγμή.
«Γίνεται λαμπερό με την χρήση,σαν καθαρός
χαλκός,ενώ,αν για καιρό μείνει αργό,καταρρέει»,
όχι μόνο «το σπίτι»,όπως λέει ο Σοφοκλής,αλλά και το ήθος του ανθρώπου,που στο σκοτάδι της ανωνυμίας και της απραξίας μαζεύει κρούστα μούχλας.Ο υποτονικός βίος που δεν ακτινοβολεί και η ασάλευτη ζωή που ακινητοποιείται στη σχόλη μαραίνει όχι μόνο τα σώματα,αλλά και τις ψυχές.Όπως ακριβώς τα κρυμμένα νερά,επειδή καλύπτονται γύρω γύρω από σκιά και κατακάθονται,εφόσον δεν ρέουν,σαπίζουν,έτσι και με τις αδρανείς ζωές,καθώς φαίνεται,αν τύχει να διαθέτουν κάτι χρήσιμο,οι σύμφυτες δυνάμεις τους φθείρονται και γερνάνε).






(Πηγή:«Ει καλώς είρηται το λάθε βιώσας» του Πλουτάρχου).