Πώς πρέπει να φερόμαστε στους γονείς μας,κατά τον Πλάτωνα.

«…Νομίζειν δε,α κέκτηται και έχει,πάντα είναι των γεννησάντων και θρεψαμένων προς το παρέχειν αυτά εις υπηρεσίαν εκείνοις κατά δύναμιν πάσαν,αρχόμενον από της ουσίας,δεύτερα τα του σώματος,τρίτα τα της ψυχής,αποτίνοντα δανείσματα επιμελείας τε και υπερπονούντων ωδίνας παλαιάς επί νέοις δανεισθείσας,αποδιδόντα δε παλαιοίς εν τω γήρα σφόδρα κεχρημένοις.παρά δε πάντα τον βίον έχειν τε και εσχηκέναι χρη προς αυτού γονέας ευφημίαν διαφερόντως,διότι κούφων και πτηνών λόγων βαρυτάτη ζημία-πάσι γαρ επίσκοπος τοις περί τα τοιαύτα ετάχθη Δίκης Νέμεσις άγγελος-θυμουμένοις τε ουν υπείκειν δει και αποπιμπλάσι τον θυμόν,εάντ’εν λόγοις εάντ’εν έργοις δρώσιν το τοιούτον,συγγιγνώσκοντα,ως εικότως μάλιστα πατήρ υεί δοξάζων αδικείσθαι θυμοίτ’αν διαφερόντως.τελευτησάντων δε γονέων ταφή μεν η σωφρονεστάτη καλλίστη,μήτε υπεραίροντα των ειθισμένων όγκων μήτ’ελλείποντα ων οι προπάτορες τους εαυτών γεννητάς ετίθεσαν,τας τε αυ κατ’ενιαυτόν των ήδη τέλος εχόντων ωσαύτως επιμελείας τας κόσμον φερούσας αποδιδόναι•τω δε μη παραλείπειν μνήμην ενδελεχή παρεχόμενον,τούτω μάλιστ’αεί πρεσβεύειν,δαπάνης τε της διδομένης υπό τύχης το μέτριον τοις κεκμηκόσιν νέμοντα.ταύτ’αν ποιούντες και κατά ταύτα ζώντες εκάστοτε έκαστοι την αξίαν αν παρά θεών και όσοι κρείττονες ημών κομιζοίμεθα,εν ελπίσιν αγαθαίς διάγοντες το πλείστον του βίου».


(Πρέπει [ο ευσεβής] να θεωρεί ότι όλα,όσα απέκτησε και διαθέτει,τα χρωστά σ’εκείνους που τον γέννησαν και τον μεγάλωσαν,ώστε να τα χρησιμοποιεί πρόθυμα για την εξυπηρέτησή τους.Πρέπει να τους βοηθά με την περιουσία του,με την σωματική του δύναμη και με όλη την δύναμη της ψυχής του.Έτσι ξεπληρώνει τις φροντίδες και τους κόπους που κατέβαλαν γι’αυτόν,το δάνειο,δηλαδή,που τού έδωσαν,όταν ήταν νέος,το οποίο έχουν μεγάλη ανάγκη στα γεράματά τους.Σε όλη του τη ζωή ο άνθρωπος οφείλει να μιλά με σεβασμό στους γονείς του,γιατί τα άστοχα και επιπόλαια λόγια τιμωρούνται αυστηρά.Όλες οι πράξεις μας παρακολουθούνται από την Νέμεση,την αγγελιαφόρο της Δίκης.Αν οι γονείς οργισθούν,ο νέος πρέπει να υποχωρεί και να τους αφήνει να ξεσπούν με λόγια ή με έργα,χωρίς να τούς κρατά κακία•πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι είναι φυσικό να θυμώνει ένας πατέρας,όταν πιστεύει ότι το παιδί του τον αδικεί.Κι όταν πεθάνουν οι γονείς μας,πρέπει να τούς κάνουμε την κατάλληλη κηδεία και τα μνημόσυνα που απαιτεί η συνήθεια,χωρίς να ξεπερνάμε τα όρια,αλλά και χωρίς να υστερούμε σε όσα έφτιαχναν οι πρόγονοί μας για τους δικούς τους γονείς.Κάθε χρόνο οφείλουμε να τιμάμε την διαιώνιση της μνήμης τους και να τούς προσφέρουμε το μερίδιο που τούς ανήκει από τα αγαθά που διαθέτουμε.Αν το κάνουμε αυτό και ζήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες που αναφέραμε,καθένας θα πάρει την αμοιβή που τού αξίζει απ’τους θεούς κι από τους δαίμονες,έτσι ώστε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ευτυχισμένος).






(Πηγή:«Νόμοι» του Πλάτωνος).