Πότε ο άνθρωπος θα γίνει φίλος με τον εαυτό του.

«…επειδή γαρ ο φίλος εστίν,ως φαμέν,όταν βουλώμεθα σφόδρα φίλον ειπείν,μία φαμέν ψυχή η εμή και η τούτου∙επεί ουν εστι της ψυχής πλείω μέρη,τότ’ έσται μία ψυχή,όταν συμφωνώσι προς άλληλα ο τε λόγος και τα πάθη [ούτω γαρ μία έσται]∙ώστε μιας γενομένης έσται προς αυτόν φιλία.Αύτη δ’ έσται η προς αυτόν φιλία εν τω σπουδαίω∙τούτω γαρ μόνω τα της ψυχής ευ έχουσιν μέρη προς άλληλα τω μη διαφέρεσθαι,επει ο γε φαύλος ουδέποτ’ εστίν αυτός αυτώ φίλος,μάχεται γαρ αεί εαυτώ».

(Επειδή,όπως λέμε,ο φίλος είναι ,όταν θέλουμε να ομιλήσουμε για πολύ καλό φίλο,εκείνος που έχει μία ψυχή με εμάς∙αφού,λοιπόν,η ψυχή έχει περισσότερα του ενός μέρη,τότε θα υπάρξει μια ψυχή,όταν ομονοούν μεταξύ τους η λογική και τα πάθη [γιατί έτσι θα γίνει μία][*σημ.:θεμελιώδης αρχή της αριστοτέλειας φιλοσοφίας για την ψυχή είναι ότι η τελευταία αποτελείται,καταρχήν,από δύο μέρη,το λογικόν και το άλογον∙στο άλογον μέρος της ψυχής βρίσκονται τα πάθη,στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας εδώ)∙ώστε,αν γίνει μία η ψυχή,θα υπάρξει φιλία προς τον εαυτό μας.Αυτή δε η φιλία προς τον εαυτό μας θα πραγματωθεί στον σπουδαίο άνθρωπο∙γιατί μόνο σ’ αυτόν τα μέρη της ψυχής έχουν καλές διαθέσεις αμοιβαία,ώστε να μη διαφέρουν,επειδή βεβαίως ο φαύλος ουδέποτε είναι φίλος με τον εαυτό του και πάντα τον αντιμάχεται).





(Πηγή:«Ηθικά Μεγάλα Β’»,μία σύνοψη όλων των αριστοτελικών παραδόσεων).