Ένα παράδειγμα ελληνικής φιλοξενίας.

Στο ακόλουθο απόσπασμα ο φιλόσοφος Δίων μας παρουσιάζει μια φανταστική διήγηση ενός Ευβοέως,σε κάποια κώμη της Εύβοιας(τα ονόματα δεν έχουν σημασία για τον συγγραφέα,καθώς στόχος του είναι να προβάλλει αξίες και όχι γεγονότα).Ένας φτωχός κτηνοτρόφος της Εύβοιας σέρνεται συκοφαντούμενος ενώπιον του δήμου για εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας.Η αγαθότητά του και κυρίως το αίσθημα της φιλοξενίας που τον διακρίνει τελικά τον απαλλάσσουν από την αβάσιμη κατηγορία.Στην συνέλευση του δήμου παρευρίσκεται και ένας ευεργετηθείς,ο Σωτάδης,ο οποίος αναγνωρίζει τον καλό άνθρωπο,που του έζησε τη ζωή και με παρρησία τον υπερασπίζεται ενώπιον του λαού και του άρχοντα.Ο Δίων εν γένει στο έργο του «Κυνηγός» προβάλλει με τον πάντα γλαφυρό τρόπο του την ανιδιοτέλεια και την φιλοξενία των φτωχών ανθρώπων του λαού,που δεν διστάζουν να μοιρασθούν τα φτωχικά τους υπάρχοντα με τους ξένους.Είναι ένας ύμνος στην φιλοξενία και την αγνότητα των άδολων κατοίκων της υπαίθρου.

«…ετύχομεν δε πλέοντες εν τη Σωκλέους νηί τρίτον έτος.και διαφθαρείσης της νεώς περί τον Καφηρέα παντελώς ολίγοι τινες εσώθημεν από πολλών.τους μεν ουν πορφυρείς ανέλαβον∙είχον γαρ αυτών τινες αργύριον εν φασκωλίοις.ημείς δε γυμνοί παντελώς εκπεσόντες δι’ ατραπού τινος εβαδίζομεν,ελπίζοντες ευρήσειν σκέπην τινα ποιμένων ή βουκόλων,κινδυνεύοντες υπό λιμού τε και δίψους διαφθαρήναι.και μόλις ποτέ ήλθομεν επί σκηνάς τινας,και στάντες εβοώμεν.προελθών δε ούτος εισάγει τε ημάς ένδον και ανέκαε πυρ ουκ αθρόον,αλλά κατ’ ολίγον∙και τον μεν ημών αυτός ανέτριβε,τον δε η γυνή στέατι∙ου γαρ ην αυτοίς έλαιον.τέλος δε ύδωρ κατέχεον θερμόν,έως ανέλαβον απεψυγμένους.έπειτα κατακλίναντες και περιβαλόντες οις είχον παρέθηκαν φαγείν ημίν άρτους πυρίνους,αυτοί δε κέγχρον εφθήν ήσθιον.έδωκαν δε και οίνον ημίν πιείν,ύδωρ αυτοί πίνοντες,και κρέα ελάφεια οπτώντες άφθονα,τα δε έψοντες∙τη δ’ υστεραία βουλομένους απιέναι κατέσχον επί τρεις ημέρας.έπειτα προύπεμψαν εις το πεδίον,και απιούσι κρέας έδωκαν και δέρμα εκατέρω πάνυ καλόν.εμέ δε ορών εκ της κακοπαθείας έτι πονήρως έχοντα ενέδυσε χιτώνιον,της θυγατρός αφελόμενος∙εκείνη δε άλλο τι ράκος περιεζώσατο.τούτο,επειδή εν τη κώμη εγενόμην,απέδωκα.ούτως ημείς γε υπό τούτου μάλιστα εσώθημεν μετά τους θεούς…»


(Πριν από τρία χρόνια έτυχε να ταξιδεύουμε με το πλοίο του Σωκλέους.Το καράβι τσακίστηκε στον Καφηρέα και από τους πολλούς επιβάτες σωθήκαμε πολύ λίγοι.Κάποιους,λοιπόν,τους περιμάζεψαν οι ψαράδες της πορφύρας-καθώς μερικοί απ’αυτούς είχαν χρήματα στα πουγκιά τους.Εμείς,όμως,που εκβραστήκαμε εντελώς γυμνοί,ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι,ελπίζοντας να βρούμε κάποια στάνη τσοπάνων ή βουκόλων,και κινδυνεύοντας να πεθάνουμε από πείνα και δίψα.Και μόλις και μετά βίας φτάσαμε σε κάποιες σκηνές και,αφού σταθήκαμε,αρχίσαμε να φωνάζουμε.Βγήκε δε αυτός εδώ,μας έβαλε μέσα και άναψε φωτιά,την οποία δυνάμωσε όχι απότομα,αλλά σιγά σιγά.Και άρχισαν να μας τρίβουν με λίπος,τον ένα αυτός και τον άλλο η γυναίκα του-γιατί λάδι δεν είχαν∙και στο τέλος μας περιχύνανε με ζεστό νερό,έως ότου μας συνέφεραν απ’το ξεπάγιασμα.Έπειτα,αφού μας έβαλαν και ξαπλώσαμε και μας σκέπασαν με ό,τι είχαν,μάς προσέφεραν να φάμε ψωμί σταρένιο,ενώ οι ίδιοι έτρωγαν κεχρί βρασμένο.Μας έδωσαν να πιούμε και κρασί,ενώ αυτοί έπιναν νερό,και άφθονο κρέας ελαφίσιο,βραστό και ψητό.Την επόμενη ημέρα θελήσαμε να φύγουμε,αλλά μας κράτησαν τρεις ημέρες.Έπειτα μας ξεπροβόδισαν ως την πεδιάδα και έδωσαν στον καθένα μας κρέας και από ένα πολύ ωραίο δέρμα.Και επειδή έβλεπε ότι ήμουν ακόμα σε άσχημη κατάσταση απ’την ταλαιπωρία,με έντυσε με ένα μικρό χιτώνα,που τον πήρε απ’την κόρη του∙εκείνη ζώστηκε με ένα άλλο κουρέλι.Όταν φτάσαμε στο χωριό,τής επέστρεψα το χιτώνιο.Έτσι,πρώτα οι θεοί,σωθήκαμε,κυρίως χάρη σ’αυτόν).





(Πηγή:Ο «Κυνηγός» του φιλοσόφου Δίωνος «Χρυσοστόμου»).