Ποντιακές παροιμίες.

1.Άβουλα τη Θεού φύλλον ‘κι λαΐσκεται.
(Χωρίς τη θέληση του Θεού ούτε φύλλο δεν κουνιέται).

2.Αγάπεν ποι’ ‘κι εγάπεσεν,φιλίαν ποι’ ‘κι εποίκεν,χαϊβάν’ έρθεν,επέρασεν γαλαπαλούχ’ εποίκεν.
(Έρωτα όποιος δεν έκανε,φιλία όποιος δεν έφτιαξε,σαν ζώο ήρθε και πέρασε και φασαρία στον κόσμο έκανε).

3.Αδερφόν τον αδερφόν έσκωσεν κι έσυρεν έξ’ και σο γαζ’ κεκά σίτα έρθαν εκράτεσαν τ’ένα τ’άλλο.
(Αδερφός τον αδερφό άρπαξε και πέταξε έξω,αλλά στην ανάγκη κοντά μόλις βρέθηκαν,ο ένας τον άλλον κράτησε,δηλ.βοήθησε).

4.Άκ’σον κι επεκεί κρίσον.
(Άκουσε κι έπειτα κρίνε).

5.Άμον κάτα οράζ’ να τρώει το προζύμ’.
(Σαν τη γάτα παραφυλάει να φάει το προζύμι).

6.Άμον τίζα εκολλίεν απάν’ ιμ’.
(Σαν τσιμπούρι μου κόλλησε).

7.Αν εμοίραζαν τ’αχούλα,θα επαίγνα επαίρνα κι εγώ.
(Αν μοιράζανε μυαλά,θα πήγαινα να πάρω κι εγώ).

8.Αν ‘κι παθάντ’ς,’κι μαθάντ’ς.
(Αν δεν πάθεις,δεν μαθαίνεις).

9.Α σοι κοντούς να φογάσαι(!!).
(Από τους κοντούς να φοβάσαι).

10.Α σην γειτονίαν σύντροφον κι α σ’οσπίτ’ δαπάναν.
(Από τη γειτονιά σου σύντροφο κι από το σπίτι διατροφή).

11.Α σον χορόν οξωκά,πολλά τραγωδίας λέγ’νε.
(Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε).

12.Ατόσον και καλοί είμες,σον Θεόν ευρίκομε μαχανάδας.
(Τόσο καλοί είμαστε,ώστε στο Θεό αναζητούμε δικαιολογίες).

13.Για τον οκνέαν,πάντα έξεργος εν’.
(Για τον τεμπέλη πάντα αργία είναι).

14.Εκάγαμε α σο γάλαν,φυσούμε και το ξύγαλαν.
(Καήκαμε από το γάλα,φυσούμε και το γιαούρτι).

15.Εμείς κοιμούμες,οι τουσμάν’ ‘κι κοιμούνταν.
(Εμείς κοιμόμαστε,οι εχθροί μας δεν κοιμούνται).

16.Η μάνα έν’ γλυκύν κρασίν,πιντς α’ και ‘κι χορτάεις ατο.
(Η μάνα είναι γλυκό κρασί,το πίνεις και δεν το χορταίνεις).

17.Καλλίον να έεις χρυσόν όνομαν παρά χρυσόν λώμαν.
(Καλύτερα να’χεις χρυσό όνομα παρά χρυσό φόρεμα).

18.Κοκκίν κοκκίν γομούται το σακίν.
(Σπειρί σπειρί γεμίζει το σακί).

19.Μη λυπάσαι άτον ποι’ κλαίει με το παράμικρον,κλάψον ατόν ποι’ κι ρούζ’ δάκρα.
(Μη λυπάσαι αυτόν που κλαίει με το παραμικρό,κλάψε αυτόν που δεν ρίχνει δάκρυα).

20.Όθεν φογάται ο άρθωπον,πάντα απ’ εκές πλερούται.
(Όπου φοβάται ο άνθρωπος,πάντα από κει πληρώνεται).

21.Ο Θεόν ίντιναν αγαπά παιδεύ’ ατον.
(Ο Θεός όποιον αγαπά τον παιδεύει).

22.Ο πονηρόν ο άρθωπον άμον ελάδ’ εβγαίν’ απαγκές.
(Ο πονηρός ο άνθρωπος σαν το λάδι βγαίνει από πάνω).

23.Πρώτα χτίσον φουρνίν κι επεκεί εγκλεσίαν.
(Πρώτα χτίσε φούρνο κι έπειτα εκκλησία).

24.Τ’ άγρον το χαπάρ’ αγλήγορα πορπατεί.
(Το άσχημο μαντάτο γρήγορα περπατάει,δηλ.διαδίδεται).

25.Τα ζαρωτά τ’ αγγούρα τον πασταντζήν απομέν’νε.
(Τα στραβά τ’αγγούρια στον περιβολάρη απομένουν).

26.Τέρεν σον ουρανόν και ποίσον το καλόν.
(Κοίταξε στον ουρανό και κάνε το καλό).

27.Τα χαπάρα α ση γαρήδας κι α σα παιδία παίρκουνταν.
(Οι ειδήσεις από τις γυναίκες και από τα παιδιά παίρνονται).

28.Τ’ εύκαιρον το σακίν ολόρθα ‘κι σκούται.
(Το άδειο το σακί όρθιο δεν σηκώνεται).

29.Το παιδίν α σην μάναν ορφανίεται.
(Το παιδί από τη μάνα μένει ορφανό).

30.Το τραντάφυλλον ποι’ αγαπά,αγαπά και τ’ αχάντα τ’.
(Το τριαντάφυλλο όποιος αγαπά,αγαπά και τ’αγκάθια του).