Το φθινόπωρο του Χατζόπουλου.

«…Ο Στέφανος θυμάται τώρα πως έπειτα ήρθε το φθινόπωρο•ένα ήμερο φθινόπωρο με μέρες στη σειρά ασυννέφιαστες,χλιαρές και απάνεμες.Οι λόφοι άπλωναν βιολέτινοι με τ’ανθισμένα ρείκια στις πλαγιές,πέρα οι γιαλοί αλλού μενεξεδένιοι αλλού τριανταφυλλοί,οι βράχοι σε σχήματα που άλλαζαν παράξενα κάθε στιγμή κρεμιόνταν σαν ανάεροι στα νερά,οι αμμουδιές χρυσοφεγγίζαν κάτω σαν παρδαλά πανιά απλωμένα στο ακρογιάλι.Ένα φως απαλό και διάφανο,που έμοιαζε σαν να ήταν καθρέφτισμα κατιτίς άυλου,έτρεμε στον αέρα και στη γη…».







(Πηγή:«Φθινόπωρο» του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου).