Ο Θεός είναι γύρω μας,στην σύζευξη και την αρμονία των πραγμάτων.

Αρριανού Επικτητείου εκ των περί προνοίας(Α,ς’,1-11):

«Αφ’εκάστου των εν τω κόσμω γιγνομένων ράδιον εστί εγκωμιάσαι την πρόνοιαν,εάν δύο έχη τις ταύτα εν εαυτώ,δύναμιν τε συνορατικήν των γεγονότων εκάστω και το ευχάριστον.Ει δε μη,ο μεν ουκ όψεται την ευχρηστίαν των γεγονότων,ο δ’ουκ ευχαριστήσει επ’αυτοίς,ουδ’αν ίδη.Χρώματα ο θεός ει πεποιήκει και καθόλου πάντα <τα> ορατά,δύναμιν δε θεατικήν αυτών μη πεποιήκει,τί αν ην όφελος;-Ουδ’οτιούν.-Αλλ’ανάπαλιν,ει την μεν δύναμιν πεποιήκει,τα όντα δε μη τοιαύτα,οία υποπίπτειν τη δυνάμει τη ορατική,και ούτως τί όφελος;-Ουδέν.-Τί δ’,ει και αμφότερα ταύτα πεποιήκει,<φως δε μη πεποιήκει>; -Ουδ’ούτως τι όφελος.-Τίς ουν ο αρμόσας τούτο προς εκείνο κακείνο προς τούτο;τίς δ’ ο αρμόσας την μάχαιραν ρος τον κολεόν και τον κολεόν προς την μάχαιραν;Ουδείς;Και μην εξ αυτής της κατασκευής των επιτετελεσμένων αποφαίνεσθαι ειώθαμεν,ότι τεχνίτου τινος πάντως το έργον,ουχί δε εική κατεσκευασμένον.Αρ’ουν τούτων μεν έκαστον εμφαίνει τον τεχνίτην,τα δε ορατά και όρασις και φως ουκ εμφαίνει;Το δ’άρρεν και το θήλυ και η προθυμία η προς την συνουσίαν εκατέρου και <η> δύναμις η χρηστική τοις μορίοις τοις κατεσκευασμένοις,ουδέ ταύτα εμφαίνει τον τεχνίτην;Αλλά ταύτα μεν ούπω•η δε τοιαύτη της διανοίας κατασκευή,καθ’ην ουχ απλώς υποπίπτοντες τοις αισθητοίς τυπούμεθα υπ’αυτών,αλλά και εκλαμβάνομεν τι και αφαιρούμεν και προστίθεμεν <και συντίθεμεν> τάδε τινα δι’αυτών και νη Δία μεταβαίνομεν απ’άλλων επ’άλλα τούτοις πως παρακείμενα,ουδέ ταύτα ικανά κινήσαι τινας και διατρέψαι προς το μη απολιπείν τον τεχνίτην;ή εξηγησάσθωσαν ημίν,τί το ποιούν εστί τούτων έκαστον,ή πώς οίον τε τα ούτως θαυμαστά και τεχνικά εική και από ταυτομάτου γίγνεσθαι».


(Από καθένα απ’όσα γίνονται στον κόσμο είναι εύκολο να εγκωμιάσει κάποιος την πρόνοια,αν έχει μέσα του αυτά τα δυο,δύναμη να βλέπει καθετί απ’όσα έχουν γίνει και την ευχάριστη διάθεση.Αλλιώς από τη μια δεν θα δει την χρησιμότητα αυτών που έχουν γίνει και από την άλλη δεν θα ευχαριστηθεί μ’αυτά,ούτε κι αν τα δει.Αν ο θεός είχε κάνει τα χρώματα και γενικά όλα τα ορατά και δεν είχε δώσει δύναμη,για να τα βλέπουμε,ποιο θα ήταν το όφελος;-Κανένα.-Και,αντίστροφα,αν είχε δώσει την δύναμη,αλλά δεν είχε κάνει τα όντα τέτοια,ώστε να γίνονται αισθητά με την δύναμη της όρασης,κι έτσι ποιο θα ήταν το όφελος;-Κανένα.-Και τί θα συνέβαινε,αν είχε κάνει και τα δυο,<αλλά δεν είχε δημιουργήσει φως;>-Κι έτσι δεν θα υπήρχε όφελος.-Ποιος λοιπόν είναι εκείνος που συνάρμοσε αυτό με εκείνο και εκείνο μ’αυτό;Ποιος είναι εκείνος που συνάρμοσε το μαχαίρι με τη θήκη και τη θήκη με το μαχαίρι;Κανείς;Κι ωστόσο από την ίδια την κατασκευή όσων έχουν γίνει συνηθίζουμε να λέμε ότι το έργο είναι οπωσδήποτε κάποιου τεχνίτη και όχι κάτι που έχει γίνει στην τύχη.Επομένως,το καθένα από αυτά φανερώνει τον τεχνίτη του και δεν το φανερώνουν τα ορατά,η όραση και το φως;Το αρσενικό και το θηλυκό και η προθυμία του καθενός από τους δυο να ενωθούν μεταξύ τους και η χρηστική δύναμη που υπάρχει στα κατασκευασμένα μέρη,ούτε αυτά φανερώνουν τον τεχνίτη;Αλλά αυτά όχι ακόμη•όμως η τέτοια κατασκευή της διάνοιας,με την οποία όχι απλά βλέποντας τα αισθητά διαμορφωνόμαστε από αυτά,αλλά και παίρνουμε κάτι και αφαιρούμε και προσθέτουμε <και συνθέτουμε> με αυτά κάποια άλλα και,μα το Δία,περνούμε από άλλα σε άλλα που βρίσκονται κάπως κοντά τους,ούτε κι αυτά έχουν τη δύναμη να κινήσουν κάποιους και να τους στρέψουν,ώστε να μην εγκαταλείψουν τον τεχνίτη;Ή ας μας εξηγήσουν τι είναι αυτό που κάνει το καθένα από αυτά ή πώς είναι δυνατόν αυτά τα τόσο θαυμαστά και περίτεχνα έργα να γίνονται τυχαία και μόνα τους).











(Πηγή:«Ότι θεός δημιουργός των όντων και διέπει το όλον τωι της προνοίας λόγωι και ποίας ουσίας υπάρχει» από το «Ανθολόγιον» του Ιωάννη Στοβαίου).