Περί χρόνου.

α.Χαιρήμονος(απ.22 σ.612 Ν.):
«Ουκ έστιν ουδέν των εν ανθρώποις,ό,τι ουκ εν χρόνω ζητούσιν εξευρίσκεται».
(Δεν υπάρχει τίποτε από τα ανθρώπινα που ζητώντας το δεν το βρίσκουμε με τον καιρό).


β.Αντιφάνους(fab.inc.απ.72,Com.III,σ.156):
«Μάλιστα δ’εκπλήττει με των συνειδότων ο χρόνος,ον αεί λανθάνειν αμηχανώ».
(Απ’όσα ξέρω πιο πολύ ο χρόνος με ταράζει•αυτόν κάθε φορά να ξεφύγω δυσκολεύομαι).


γ.Αγάθωνος(απ.18 σ.595 Ν.):
«Ουπώποτ’ ηξίωσα χαρίσασθαι χρόνοις».
(Ποτέ δεν έκρινα σωστό να χαριστώ στον χρόνο).


δ.Μενάνδρου(απ.170,Com. IV σ.272):
«Ω δέσποτ’άξι’εστί τοις σοφοίς βροτών χρόνω σκοπείσθαι της αληθείας πέρι».
(Αφέντη,αξίζει οι μυαλωμένοι άνθρωποι να εξετάζουν την αλήθεια με τον καιρό).


ε.Αβέβαιου τραγικού(Ευριπ.απ.509 Ν.):
«Ουκ έστι πράσσοντας τι μοχθηρόν λαθείν•οξύ βλέπει γαρ ο χρόνος,ος τα πανθ’ορά».
(΄Οποιοι κάνουν κάτι κακό,να ξεφύγουν δεν μπορούν•γιατί ο χρόνος,που όλα τα βλέπει,βλέπει καλά).


στ.Χαιρήμονος:
«Σχολή βαδίζων ο χρόνος αφικνείται τ<όπ> αν».
(Ο χρόνος βαδίζει αργά,αλλά φτάνει στο καθετί).


ζ.Χαιρήμονος:
«Χρόνος μαλάσσει πάντα καξεργάζεται».
(Ο χρόνος όλα τα μαλακώνει και τα σμιλεύει).


η.Κλεοβούλου σοφού των αινιγμάτων(απ.2 Β.σ.971):
«Εις ο πατήρ,παίδες <δε> δυώδεκα•των δε εκάστω κούραι εξήκοντα,διάνδιχα είδος έχουσαι•αι μεν λευκαί έασιν ιδείν,αι δ’αύτε μέλαιναι•αθάναται δε τα’εούσαι αποφθινύθουσιν άπασαι».
(Ένας είναι ο πατέρας και δώδεκα τα παιδιά του•καθένας τους έχει 60 κόρες με διχοτομημένες μορφές•άλλες είναι λευκές στο πρόσωπο και άλλες είναι μαύρες•κι ενώ είναι αθάνατες,όλες γενικά πεθαίνουν).
[Σημ.:το αίνιγμα αναφέρεται στον χρόνο με τους 12 μήνες του και τις 30 μέρες εκαστου μήνα•οι μέρες αυτές είναι 60 στο αίνιγμα,διότι συνυπολογίζεται η ημέρα και η νύχτα κάθε 24ώρου•και στο τέλος όλες πεθαίνουν,αν και ο πατέρας τους ο χρόνος τους είναι αιώνιος,καθώς κάθε μέρα παρέρχεται και την διαδέχεται η επομένη].


θ.«Θαλής ερωτηθείς,τί σοφώτατον; <έφη,> Χρόνος•ανευρίσκει γαρ τα πάντα».
(Ο Θαλής,όταν τον ρώτησαν «τί είναι το πιο σοφό;» είπε:«Ο χρόνος•γιατί τα βρίσκει όλα»).


ι.Αντιφάν και Κριτόλαος:
«Νόημα ή μέτρον τον χρόνον,ουδ’υπόστασιν».
(Ο χρόνος είναι νοητική σύλληψη ή μέτρο,όχι υπόσταση).


κ.Κριτίου(απ.2 σ.600 Ν.):
«Ο χρόνος απάσης εστίν οργής φάρμακον».
(Ο χρόνος είναι φάρμακο κάθε οργής).








(Πηγή:«Περί χρόνου ουσίας και μερών και πόσων είη αίτιος» από το «Ανθολόγιον» του Ιωάννη Στοβαίου).