Ένα αρχαίο ελληνικό ανέκδοτο.

«Έφη γυναίκα τινα των επιφανών τα μεν άλλα καλήν και κόσμιον,μικράν δε και πολύ του συμμέτρου αποδέουσαν,επαινείσθαι προς τινος ποιητού εν άσματι τα τε άλλα και ότι καλή τε και μεγάλη ην•αιγείρω δ’αυτής είκαζεν εκείνος το εύμηκες τε και όρθιον.την μεν δη γάνυσθαι τω επαίνω καθάπερ αυξανομένην προς το μέλος και την χείρα επισείειν,τον ποιητήν δε πολλάκις το αυτό άδειν ορώντα ως ήδοιτο επαινουμένη,άχρι δη των παρόντων τινα προσκύψαντα προς το ους ειπείν αυτώ,«Πέπαυσο,ω ούτος,μη και αναστήναι ποιήσης την γυναίκα».


(Είπε ότι κάποια γυναίκα με λαμπρή κοινωνική θέση,κατά τ’άλλα όμορφη και ελκυστική,αλλά μικρόσωμη και πολύ κοντότερη του μετρίου,εγκωμιάστηκε σ’ένα τραγούδι από κάποιον ποιητή όχι μόνο για τα άλλα της χαρίσματα,αλλά και γιατί ήταν όμορφη και ψηλή•εκείνος την παρομοίαζε στο ύψος και στο παράστημα με λεύκα.Είπε ακόμη ότι αυτή ήταν ενθουσιασμένη με τον έπαινο,λες και το τραγούδι θα την έκανε να ψηλώσει,και κουνούσε επιδοκιμαστικά το χέρι της,και ο ποιητής,βλέποντας,πόσο ευχαριστιόταν με τον έπαινο,τραγούδησε πολλές φορές το ίδιο τραγούδι,μέχρι που κάποιος από τους παρευρισκομένους έσκυψε στο αυτί του και τού είπε:«Σταμάτα,βρε άνθρωπε,γιατί θα την κάνεις να σηκωθεί όρθια»).







(Πηγή:«Υπέρ των εικόνων» του Λουκιανού).